TOK | Davetli Konuşmacılar

	TULGA ERSAL Associate Research Scientist Department of Mechanical Engineering University of Michigan
Increasing Mobility of Unmanned Ground Vehicles across different Modes of Control – From Teleoperation to Full Autonomy Abstract: Unmanned Ground Vehicles (UGVs) are gaining importance and finding increased utility in both military and commercial applications. Depending on their mode of control, UGVs span a wide spectrum from teleoperated to fully autonomous. Each mode presents its unique challenges to control the vehicle, but one challenge is common: increasing mobility. Mobility of a vehicle refers to its ability to move from one point to another quickly, and high mobility is a critical need in certain applications due to its close connection to safety, such as military operations or collision imminent steering in commercial vehicles. However, mobility of a UGV can be reduced due to numerous factors. For example, in a teleoperated UGV, communication delays between the remote operator and the vehicle are a significant concern. In an autonomous UGV, conservative navigation algorithms may prevent exploiting the full dynamic capability of the vehicle. This talk will first provide a broad perspective on the control challenges associated with making UGVs more mobile. Then, we will summarize some of the recent developments in increasing mobility of UGVs in three different modes of control. In particular, we will discuss the impact of a new delay compensation framework on the performance of a teleoperated UGV; the role of model predictive control in pushing an autonomous UGV to its dynamic limits; and how these delay compensation and predictive control technologies can be combined in a shared control architecture to increase performance in a semi-autonomous mode of control. Finally, an outlook on the future research needs in this field will be provided. Bio: Tulga Ersal received the B.S.E. degree from the Istanbul Technical University, Istanbul, Turkey, in 2001, and the M.S. and Ph.D. degrees from the University of Michigan, Ann Arbor, MI USA, in 2003 and 2007, respectively, all in mechanical engineering. He is currently an Associate Research Scientist in the Department of Mechanical Engineering at the University of Michigan. He serves as the leader of the Thrust Area for Dynamics and Control of Vehicles at the Automotive Research Center, a U.S. Army Center of Excellence for Modeling and Simulation of Ground Vehicles led by the University of Michigan, as well as the Research Integration Leader of the Center. His research is in the field of system dynamics and control with applications to transportation and energy systems, including connected and autonomous vehicles, driver modeling, vehicle powertrains, batteries, fuel cells, and microgrids.
	Prof. Dr. Atilla Bir Fatih Sultan Mehmet Vakfı Üniversitesi
OTOMATİK KONTROL UYGULAMALARININ GEÇMİŞİ Bir sistemde, belirli bir ilişkiyi sürdürmek üzere, fark almak suretiyle bir sistem değişkeni bir diğeri ile karşılaştırılarak etkilenmeye çalışılırsa, Geri beslemeli bir Kontrol Sistemi elde edilmiş olur. Bilimsel yönden bu bilim dalı göreli yeni (19. yüzyılın sonlarında) geliştirilmiş ve modern teknolojinin en önemli unsuru haline gelmiştir. Ancak kavram antik dönemden beri bilinçsiz bir şekilde doğru algılanmış ve çeşitli uygulama alanlarında kullanıla gelmiştir. Bu konuşmada geri besleme, otomatik kontrol, otomasyon ve robotiğin az bilinen ilk uygulamaları ele alınacaktır. Bu kapsamda konu zamanın belirlenmesi ve dönüş hızı kontrolü gibi iki başlık altında ele alınacak ve modern kontrol kuramının ilk örnekleri zengin görsel malzeme kullanılarak tanıtılacaktır. Akdeniz değirmeni PROF. DR. ATİLLA BİR’İN ÖZGEÇMİŞİ Atilla Bir, 1941 yılında İzmir’de doğmuştur. Orta öğrenimini İzmir ve İstanbul’da tamamlayarak 1959 yılında Saint Joseph Lisesi’nden mezun olmuştur. 1960 yılında Almanya-Karlsruhe Yüksek Teknik Okulu’nun (TH-Karlsruhe) Elektrik Fakültesi’nde öğrenime başlamış, 1966 yılında Elektrik Yüksek Mühendisi olarak Zayıf Akım Dalı’ndan mezun olmuştur. Siemens-Karlsruhe Araştırma Laboratuvarı’nda bir yıl kontrol mühendisi olarak çalışmış ve elektronik kontrol sistemlerinin geliştirilmesinde katkıda bulunmuştur. 1970 yılında İTÜ Elektrik Fakültesi, Elektriğin Endüstriye Tatbikatı Kürsüsüne asistan olarak girmiştir. 1975 yılında doktorasını vermiştir. 1980 yılında Doçent unvanını ve 1989 yılında Profesör unvanını almıştır. İTÜ Elektrik-Elektronik Fakültesi, Elektrik Mühendisliği Bölümü, Kontrol ve Kumanda Sistemleri Anabilim Dalı’nda 38 yıl öğretim üyesi olarak görev yaptıktan sonra 2008 yılı başında yaş haddinden emekli olmuştur. Bu süre içinde Fakülte’nin lisans ve lisansüstü eğitiminde Otomatik Kontrolle ilgili dersler vermiş ve 6 adet doktora yönetmiştir. Ayrıca İstanbul Üniversitesi, Bilim Tarihi Bölümü’nde ve İTÜ’nin İnsan ve Toplum Bilimleri programında ‘Teknoloji Tarihi’ ve ‘Bilim Aletleri Tarihi’ konularında dersler vermiştir. Kendisi 2014 yılından itibaren Fatih Sultan Mehmet Vakfı Üniversitesi, Edebiyat Bölümü, Bilim Tarihi Anabilim Dalında ve aynı üniversitenin bünyesindeki Fuat Sezgin Enstitüsünde, özellikle İslam dönemini ele alan Teknoloji Tarihi, Astronomi Tarihi ve Bilim Aletleri konularında lisans, lisansüstü ve doktora dersleri vermeyi sürdürmektedir.
	Prof. Dr. Mehmet DEMİRKOL Işık Üniversitesi, Makine Mühendisliği Bölümü Şile-İSTANBUL
Özet : Günümüzde mühendislik mesleğinin görev ve sorumlulukları ile birlikte aranan niteliklere sahip mühendis talebi de hızla artmaktadır. Bir mühendisin mezun olduğunda sağlaması gereken asgari nitelikleri kazanabilmesinde o programın ulusal ve/veya uluslararası akreditasyon sürecinden geçmiş olması önemli katkı sağlamaktadır. Halen ulusal ölçekte MÜDEK ve uluslararası ölçekte ABET kuruluşları ülkemizde lisans ve lisansüstü mühendislik programlarını akreditasyonu faaliyetlerini gerçekleştirmektedir. Bu yazıda Yükseköğretim Kurumunun da yetkilendirmiş olduğu ulusal akreditasyon kuruluşu MÜDEK tarafından yürütülen süreç, bu sürecin öğrenci ve kurumlara kazandırdıkları ve yaklaşık 15 yılı bulan uygulamalarında elde edilen sonuçlarla birlikte ortaya çıkan ve çıkabilecek potansiyel sorunlar üzerinde durulmaktadır. Özgeçmiş : 1976’da Boğaziçi Üniversitesi, Makine Mühendisliği Bölümünden mezun oldu. 1979’da aynı üniversite ve bölümden yüksek lisans derecesini aldı. 1978-1989 arasında TÜBİTAK Marmara Araştırma Enstitüsü, Malzeme Araştırma Bölümünde araştırıcı olarak çalıştı. 1987 de İTÜ Makine Mühendisliği Programından doktora derecesi aldı. 1989’da İTÜ Makine Fakültesi, Makine Mühendisliği Bölümüne yardımcı doçent olarak atandı. 1991’de doçent, 1999 da profesör unvanını aldı. İTÜ Makine Fakültesi Dekanlığı ve İTÜ Rektör Yardımcılığı görevlerinde bulundu. 2013’de kendi isteği ile emekli olduktan sonra halen çalıştığı Işık Üniversitesi, Makine Mühendisliği Bölümüne tam zamanlı öğretim üyesi olarak atandı. Malzeme bilimi ve mühendisliği, malzemelerin mekanik davranışları ile imalat yöntemleri başlıca akademik çalışma konularını oluşturmaktadır. Evli ve iki çocuk babasıdır.